Βασίλισσα των Ελλήνων, η Βιογραφία.

Η Βασίλισσα του Πόνου. είδε τον Θάνατο του Πεθερού της, του Υιού της, του Ανδρός της. είδε την πτώση και παρακμή των Δύο Πατρίδων της Ελληνικό Βασίλειο καί Αυτοκρατορία της Πρωσίας και έζησε δύο. φορές την Εξορία. παρ όλη την Αγάπη για τις Πατρίδες της και την Μεγάλη Προσφορά της σε Αυτές. Ο Θεός Είθε να την Ανταμοίψει δια τους Κόπους και τα Βάσανα της.

https://drive.google.com/file/d/0B3uhlorSt2-xM20yUXFHN2UwMVk/view?resourcekey=0-In2Sa4tQ0sRDT8XtHFGbxA

Η Άλωση της Βασιλευούσης των Πόλεων

Σας σήμερα 29 Μαΐου 1453. οι Βάρβαροι Άπιστοι εξ Ανατολών μας κλέβουν και καταστρέφουν την Πρωτεύουσα του Ελληνισμού. Πάλι με Χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θάναι.

Επιστροφή του Βασιλέως των Ελλήνων ήτοι των Ρωμαίων Κωνσταντίνου ΙΓ΄ Φωκά Τσιμισκή Διγενή Κομνηνού Αγγέλου Λάσκαρη, Δούκα της Σπάρτης και Βασιλίσσης Άννης - Μαρίας. Μόνον με Μοναρχία η Ελλάς Μεγάλωσε, είχε Αξίες, Πίστη, Ιδανικά. Γι αυτό ήθελαν τόσο πολύ να εκδιωχθούν οι Έλληνες Βασιλείς ώστε να γίνεται Ελεύθερα το Πλιάτσικο και οι Εθνικές Προδοσίες απο Τους Αντίχριστους και Ανθέλληνες. Ο Βασιλεύς είναι η Εικόνα του Έθνους. Η Εθνική Ενότης. Η Επικράτηση των Αξιών. Της Παραδόσεως. Της Πίστεως Της Ιστορίας και των Εθνικών Πόθων. . . . Καλῶς οὖν οἴδατε, ἀδελφοί, ὅτι διὰ τέσσερά τινα ὀφείλεται κοινῶέ ἐσμεν πάντες ἵνα προτιμήσωμεν ἀποθανεῖν μᾶλλον ἢ ζῆν, πρῶτον μὲν ὅπερ τῆς πίστεως ἡμῶν καὶ εὐσεβείας, δεύτερον δὲ ὅπερ πατρίδος, τρίτον ὅπερ τοῦ βασιλέως ὡς Χριστοῦ Κυρίου, καὶ τέταρτον ὅπερ συγγενῶν καὶ φίλων. ---- Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου ΙΑ' Παλαιολόγου! ---- Ζήτω ο Βασιλεύς Ζήτω το Έθνος Ζήτω η Ορθοδοξία

Η Εορτή των Ελλήνων Βασιλέων

Η Εορτή των Ελλήνων Βασιλέων

Η Εορτή των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης των Βασιλέων εκφράζει όλους τους Έλληνες διότι είναι η εορτή του Βασιλέως των Ελλήνων ήτοι των Ρωμαίων Κωνσταντίνου ΙΓ΄ Φωκά Τσιμισκή Διγενή Κομνηνού Άγγελου Λάσκαρη Δούκα της Σπάρτης, ο οποίος έλαβε το όνομα αυτό προς τιμήν του Παππού του, Βασιλέως των Ελλήνων Κωνσταντίνου ΙΒ΄ του Στρατηλάτη και Απελευθερωτή της Ηπείρου (Βόρειας και Νότιας), Μακεδονίας, Θράκης και Νήσων.

Ως Αντιπρόσωπος του Θεού επί Γης ο Βασιλεύς (Κατά την Ορθόδοξη Θεολογία και την Ρωμαίϊκη Παράδοση) πρέπει να ευχόμεθα όλοι οι Έλληνες να έχει την φώτησει του Θεού καί να επιστρέψει στον Θρόνο του ίνα επανέλθει το Ελληνικό Έθνος στον Δρόμο του Χριστού απο τον οποίο έβγαλαν οι Άπιστοι Πολιτικάντιδες.

Επίσης εορτάζει και ο Εγγονός και Διάδοχος του Βασιλέως, ο Πρίγκιπας Κωνσταντίνος - Αλέξιος Φωκάς Τσιμισκής Διγενής Κομνηνός Άγγελος Λάσκαρης.

Ειθε οι Άγιοι Κωνσταντίνος και Ελένη να Πρεσβεύβουν υπέρ του Βασιλέως Κωνσταντίνου ΙΓ΄ Φωκά Τσιμισκή Διγενή Κομνηνού Άγγελου Λάσκαρη Δούκα της Σπάρτης και όλης της Ελληνικής Βασιλικής Οικογένειας. Αμήν. Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα) Ἦχος πλ. δ’. Τοῦ Σταυροῦ σου τὸν τύπον ἐν οὐρανῷ θεασάμενος, καὶ ὡς ὁ Παῦλος τὴν κλῆσιν οὐκ ἐξ ἀνθρώπων δεξάμενος, ὁ ἐν βασιλεῦσιν, Ἀπόστολός σου Κύριε, Βασιλεύουσαν πόλιν τῇ χειρὶ σου παρέθετο· ἣν περίσωζε διὰ παντὸς ἐν εἰρήνη, πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου, μόνε Φιλάνθρωπε.

Γέννηση του Διαδόχου Πρίγκιπα Παύλου των Ελλήνων.

Ο Έλληνας Διάδοχος Πρίγκιπας Παύλος Δούκας της Σπάρτης. Η Γέννηση του Έλληνα Διαδόχου του Θρόνου της Ελλάδος στης 20 Μαΐου 1967 αναγγέλθηκε στην Αθήνα με 101 κανονιοβολισμούς από τα πυροβολεία του Λυκαβηττού και της Ναυτικής Διοίκησης στον Πειραιά και με κωδωνοκρουσίες των εκκλησιών σε όλη την επικράτεια. Ο Πρίγκιπας Παύλος της Ελλάδας, στα 54 του είναι ένας ευτυχισμένος πατέρας 5 παιδιών. Ο πρωτότοκος γιος του Βασιλέως των Ελλήνων ήτοι των Ρωμαίων Κωνσταντίνου ΙΓ΄ και της Βασιλίσσης Άννης-Μαρίας γεννήθηκε στις 20 Μαΐου του 1967 στα θερινά Ανάκτορα στο Τατόι την παραμονή της ονομαστικής εορτής του πατέρα του, Κωνσταντίνου. Βαπτίστηκε την 29η Ιουνίου 1967 στην Μητρόπολη Αθηνών Χριστιανός Ορθόδοξος και έλαβε το όνομα του παππού του, Παύλου. Ανάδοχοί του ήταν ο Έλληνας Πρίγκιπας της Ουαλίας Κάρολος και οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις αντιπροσωπεία των οποίων εκ τριών υπαξιωματικών των τριών όπλων τέλεσαν το μυστήριο. Μετά την Εξορία απο το Φασιστικό καθεστώς της Μεταπολίτευσης του 1974 μεγάλωσε στη Ρώμη και μετέπειτα στο Λονδίνο. Φοίτησε στο Ελληνικό Κολέγιο του Λονδίνου, το οποίο ίδρυσαν οι γονείς του, ενώ τα δύο τελευταία χρόνια των σχολικών του υποχρεώσεων, φοίτησε στο United World College στις Η.Π.Α. από όπου και αποφοίτησε το 1986. Παρακολούθησε τις πανεπιστημιακές του σπουδές στο Πανεπιστήμιο Georgetown, School of Foreign Service στην Ουάσιγκτον, από όπου αποφοίτησε το 1993 με Δίπλωμα Bachelor στις Διεθνείς Σχέσεις, στο Δίκαιο και τη Διοίκηση. Συμφοιτητής και συγκάτοικος του πρίγκιπα Παύλου στο πανεπιστήμιο ήταν ο ξάδελφος του, Βασιλεύς Φίλιππος της Ισπανίας. Από το ίδιο πανεπιστήμιο το 1995 έλαβε δίπλωμα Masters στις Διεθνείς Σχέσεις και τα Οικονομικά. Το 1994 κατά την διάρκεια τετράμηνων θερινών διακοπών, εργάστηκε στο Χονγκ Κονγκ στην ναυτιλιακή εταιρεία Pasific Basin. Η Πριγκίπισσα Marie–Chantal Miller, όταν ήταν 16 χρόνων δούλευε για τον Andy Warhol. Κόρη ενός επιχειρηματία καταστημάτων Duty Free, συνάντησε τον Παύλο σε ένα πάρτι της οικογένειας Νιάρχου στην Νέα Υόρκη, και ο έρωτας ήταν κεραυνοβόλος. Μερικούς μήνες μετά της έκανε πρόταση γάμου στο Gstaad. Παντρεύτηκαν την 1η Ιουλίου 1995 με μια τελετή που πραγματοποιήθηκε στον καθεδρικό Ναό της Αγίας Σοφίας στο Λονδίνο, στον οποίο παρευρέθηκε η Βασιλική Οικογένεια της Μεγάλης Βρετανίας, της Δανίας, της Ισπανίας, του Βελγίου, της Ολλανδίας, της Σουηδίας, της Νορβηγίας, της Ιορδανίας, του Λουξεμβούργου, της Σερβίας, καθώς και πλήθος κόσμου από την Ελλάδα. Ο Διάδοχος Παύλος και η Πριγκίπισσα Μαρί-Σαντάλ έχουν πέντε παιδιά: Την Πριγκίπισσα Μαρία-Ολυμπία (Νέα Υόρκη 1996). Τον Πρίγκιπα και Διάδοχο Κωνσταντίνο-Αλέξιο Δούκα της Σπάρτης (Νέα Υόρκη 1998). Τον Πρίγκιπα Αχιλλέα-Ανδρέα (Νέα Υόρκη 1999). Τον Πρίγκιπα Οδυσσέα-Κίμωνα (Λονδίνο 2004) Τον Πρίγκιπα Αριστείδη-Σταύρο (Λος Άντζελες 2008). Είθε ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, η Μητέρα Παναγία και Πάντες οι Άγιοι να ευλογούν τον Υιό του Βασιλέως των Ελλήνων Κωνσταντίνου ΙΓ΄ Φωκά Τσιμισκή Διγενή Κομνηνού Άγγελου Λάσκαρη, Παύλο Δούκα της Σπάρτης και όλη της Ελληνική Βασιλική Οικογένεια και ούτως ώστε να Ανέλθει στον Ελληνικό Θρόνο ώστε η Ελλάς να γίνει Μεγάλη και Ένδοξη και πάλι. Αμήν.

Η Φυσική Τάξις είναι η Μοναρχία.

 

ΗΡΟΔΟΤΟΣ

Ἱστορίαι

(3.80.1-3.82.5)

[3.80.1] ἐπείτε δὲ κατέστη ὁ θόρυβος καὶ ἐκτὸς πέντε ἡμερέων ἐγένετο, ἐβουλεύοντο οἱ ἐπαναστάντες τοῖσι μάγοισι περὶ τῶν πάντων πρηγμάτων, καὶ ἐλέχθησαν λόγοι ἄπιστοι μὲν ἐνίοισι Ἑλλήνων, ἐλέχθησαν δ᾽ ὦν.[3.80.2] Ὀτάνης μὲν ἐκέλευε ἐς μέσον Πέρσῃσι καταθεῖναι τὰ πρήγματα, λέγων τάδε· Ἐμοὶ δοκέει ἕνα μὲν ἡμέων μούναρχον μηκέτι γενέσθαι· οὔτε γὰρ ἡδὺ οὔτε ἀγαθόν. εἴδετε μὲν γὰρ τὴν Καμβύσεω ὕβριν ἐπ᾽ ὅσον ἐπεξῆλθε, μετεσχήκατε δὲ καὶ τῆς τοῦ μάγου ὕβριος.[3.80.3] κῶς δ᾽ ἂν εἴη χρῆμα κατηρτημένον μουναρχίη, τῇ ἔξεστι ἀνευθύνῳ ποιέειν τὰ βούλεται; καὶ γὰρ ἂν τὸν ἄριστον ἀνδρῶν πάντων στάντα ἐς ταύτην τὴν ἀρχὴν ἐκτὸς τῶν ἐωθότων νοημάτων στήσειε. ἐγγίνεται μὲν γάρ οἱ ὕβρις ὑπὸ τῶν παρεόντων ἀγαθῶν, φθόνος δὲ ἀρχῆθεν ἐμφύεται ἀνθρώπῳ.[3.80.4] δύο δ᾽ ἔχων ταῦτα ἔχει πᾶσαν κακότητα· τὰ μὲν γὰρ ὕβρι κεκορημένος ἔρδει πολλὰ καὶ ἀτάσθαλα, τὰ δὲ φθόνῳ. καίτοι ἄνδρα γε τύραννον ἄφθονον ἔδει εἶναι, ἔχοντά γε πάντα τὰ ἀγαθά· τὸ δὲ ὑπεναντίον τούτου ἐς τοὺς πολιήτας πέφυκε· φθονέει γὰρ τοῖσι ἀρίστοισι περιεοῦσί τε καὶ ζώουσι, χαίρει δὲ τοῖσι κακίστοισι τῶν ἀστῶν, διαβολὰς δὲ ἄριστος ἐνδέκεσθαι.[3.80.5]ἀναρμοστότατον δὲ πάντων· ἤν τε γὰρ αὐτὸν μετρίως θωμάζῃς, ἄχθεται ὅτι οὐ κάρτα θεραπεύεται, ἤν τε θεραπεύῃ τις κάρτα, ἄχθεται ἅτε θωπί. τὰ δὲ δὴ μέγιστα ἔρχομαι ἐρέων· νόμαιά τε κινέει πάτρια καὶ βιᾶται γυναῖκας κτείνει τε ἀκρίτους.[3.80.6] πλῆθος δὲ ἄρχον πρῶτα μὲν οὔνομα πάντων κάλλιστον ἔχει, ἰσονομίην, δεύτερα δὲ τούτων τῶν ὁ μούναρχος ποιέει οὐδέν· πάλῳ μὲν ἀρχὰς ἄρχει, ὑπεύθυνον δὲ ἀρχὴν ἔχει, βουλεύματα δὲ πάντα ἐς τὸ κοινὸν ἀναφέρει. τίθεμαι ὦν γνώμην μετέντας ἡμέας μουναρχίην τὸ πλῆθος ἀέξειν· ἐν γὰρ τῷ πολλῷ ἔνι τὰ πάντα. Ὀτάνης μὲν δὴ ταύτην [τὴν] γνώμην ἐσέφερε.[3.81.1]Μεγάβυξος δὲ ὀλιγαρχίῃ ἐκέλευε ἐπιτράπειν, λέγων τάδε· Τὰ μὲν Ὀτάνης εἶπε τυραννίδα παύων, λελέχθω κἀμοὶ ταῦτα· τὰ δ᾽ ἐς τὸ πλῆθος ἄνωγε φέρειν τὸ κράτος, γνώμης τῆς ἀρίστης ἡμάρτηκε. ὁμίλου γὰρ ἀχρηίου οὐδέν ἐστι ἀξυνετώτερον οὐδὲ ὑβριστότερον.[3.81.2] καίτοι τυράννου ὕβριν φεύγοντας ἄνδρας ἐς δήμου ἀκολάστου ὕβριν πεσεῖν ἐστὶ οὐδαμῶς ἀνασχετόν. ὁ μὲν γὰρ εἴ τι ποιέει, γινώσκων ποιέει, τῷ δὲ οὐδὲ γινώσκειν ἔνι· κῶς γὰρ ἂν γινώσκοι ὃς οὔτ᾽ ἐδιδάχθη οὔτε εἶδε καλὸν οὐδὲν {οὐδ᾽} οἰκήιον, ὠθέει τε ἐμπεσὼν τὰ πρήγματα ἄνευ νόου, χειμάρρῳ ποταμῷ ἴκελος;[3.81.3] δήμῳ μέν νυν, οἳ Πέρσῃσι κακὸν νοέουσι, οὗτοι χράσθων, ἡμεῖς δὲ ἀνδρῶν τῶν ἀρίστων ἐπιλέξαντες ὁμιλίην τούτοισι περιθέωμεν τὸ κράτος· ἐν γὰρ δὴ τούτοισι καὶ αὐτοὶ ἐνεσόμεθα, ἀρίστων δὲ ἀνδρῶν οἰκὸς ἄριστα βουλεύματα γίνεσθαι. Μεγάβυξος μὲν δὴ ταύτην γνώμην ἐσέφερε, τρίτος δὲ Δαρεῖος ἀπεδείκνυτο γνώμην, λέγων·[3.82.1] Ἐμοὶ δὲ τὰ μὲν εἶπε Μεγάβυξος ἐς τὸ πλῆθος ἔχοντα δοκέει ὀρθῶς λέξαι, τὰ δὲ ἐς ὀλιγαρχίην οὐκ ὀρθῶς. τριῶν γὰρ προκειμένων καὶ πάντων τῷ λόγῳ ἀρίστων ἐόντων, δήμου τε ἀρίστου καὶ ὀλιγαρχίης καὶ μουνάρχου, πολλῷ τοῦτο προέχειν λέγω.[3.82.2] ἀνδρὸς γὰρ ἑνὸς τοῦ ἀρίστου οὐδὲν ἄμεινον ἂν φανείη· γνώμῃ γὰρ τοιαύτῃ χρεώμενος ἐπιτροπεύοι ἂν ἀμωμήτως τοῦ πλήθεος, σιγῷτό τε ἂν βουλεύματα ἐπὶ δυσμενέας ἄνδρας οὕτω μάλιστα. [3.82.3]ἐν δὲ ὀλιγαρχίῃ πολλοῖσι ἀρετὴν ἐπασκέουσι ἐς τὸ κοινὸν ἔχθεα ἴδια ἰσχυρὰ φιλέει ἐγγίνεσθαι· αὐτὸς γὰρ ἕκαστος βουλόμενος κορυφαῖος εἶναι γνώμῃσί τε νικᾶν ἐς ἔχθεα μεγάλα ἀλλήλοισι ἀπικνέονται, ἐξ ὧν στάσιες ἐγγίνονται, ἐκ δὲ τῶν στασίων φόνος, ἐκ δὲ τοῦ φόνου ἀπέβη ἐς μουναρχίην, καὶ ἐν τούτῳ διέδεξε ὅσῳ ἐστὶ τοῦτο ἄριστον.[3.82.4] δήμου τε αὖ ἄρχοντος ἀδύνατα μὴ οὐ κακότητα ἐγγίνεσθαι· κακότητος τοίνυν ἐγγινομένης ἐς τὰ κοινὰ ἔχθεα μὲν οὐκ ἐγγίνεται τοῖσι κακοῖσι, φιλίαι δὲ ἰσχυραί· οἱ γὰρ κακοῦντες τὰ κοινὰ συγκύψαντες ποιεῦσι. τοῦτο δὲ τοιοῦτο γίνεται ἐς ὃ ἂν προστάς τις τοῦ δήμου τοὺς τοιούτους παύσῃ· ἐκ δὲ αὐτῶν θωμάζεται οὗτος δὴ ὑπὸ τοῦ δήμου, θωμαζόμενος δὲ ἀν᾽ ὦν ἐφάνη μούναρχος ἐών· καὶ ἐν τούτῳ δηλοῖ καὶ οὗτος ὡς ἡ μουναρχίη κράτιστον.[3.82.5] ἑνὶ δὲ ἔπεϊ πάντα συλλαβόντα εἰπεῖν, κόθεν ἡμῖν ἡ ἐλευθερίη ἐγένετο καὶ τεῦ δόντος; κότερα παρὰ {τοῦ} δήμου ἢ ὀλιγαρχίης ἢ μουνάρχου; ἔχω τοίνυν γνώμην ἡμέας ἐλευθερωθέντας διὰ ἕνα ἄνδρα τὸ τοιοῦτο περιστέλλειν, χωρίς τε τούτου πατρίους νόμους μὴ λύειν ἔχοντας εὖ· οὐ γὰρ ἄμεινον.

Η Μετάφραση 

[3.80.1] Όταν ωστόσο καταλάγιασε η φασαρία και πέρασαν πέντε ημέρες, αυτοί που είχαν επαναστατήσει κατά των Μάγων, έκαναν συμβούλιο για την κατάσταση γενικά, και ειπώθηκαν τότε λόγια που μερικοί Έλληνες τα βρίσκουν απίστευτα, αλλά που είναι γεγονός ότι ειπώθηκαν. [3.80.2] Ο Οτάνης πρότεινε να ανατεθούν οι δημόσιες υποθέσεις σε όλους τους Πέρσες μαζί, λέγοντας τα εξής: «Εγώ πιστεύω ότι δεν πρέπει πια να γίνει μονάρχης ένας από εμάς: αυτό δεν είναι ούτε ευχάριστο ούτε καλό. Γιατί είδατε πού έφθασε η αλαζονεία του Καμβύση, δοκιμάσατε και την αλαζονεία του Μάγου. [3.80.3] Πώς λοιπόν μπορεί να είναι κάτι πρόσφορο η μοναρχία, όπου επιτρέπεται στον ανεύθυνο να κάνει αυτά που θέλει; Σίγουρα, ακόμη και ο καλύτερος απ᾽ όλους τους ανθρώπους, αν αποκτήσει τέτοια εξουσία, θα πάψει πια να σκέπτεται με τον ίδιο τρόπο. Από τα αγαθά που έχει στα χέρια του, γεννιέται μέσα του η αλαζονεία, και όσο για τον φθόνο, είναι έμφυτος στον άνθρωπο από την αρχή. [3.80.4] Και όποιος έχει αυτά τα δύο, έχει ό,τι κακό υπάρχει· μπουχτισμένος όπως είναι, κάνει ένα σωρό ατασθαλίες, άλλες από αλαζονεία, άλλες από φθόνο. Και μολονότι ο τύραννος δεν θα έπρεπε βέβαια να νιώθει φθόνο αφού έχει όλα τα αγαθά, φέρνεται μολοντούτο στους πολίτες αντίθετα: ζηλεύει δηλαδή τους καλύτερους που ζουν και υπάρχουν, και χαίρεται με τους χειρότερους πολίτες, και είναι μοναδικός να παραδέχεται τις συκοφαντίες. [3.80.5] Αλλά το πιο άβολο απ᾽ όλα είναι τούτο: όταν του δείχνει κανείς τον θαυμασμό του συγκρατημένα, ο τύραννος δυσανασχετεί επειδή δεν τον αγαπούν πολύ· και όταν του δείχνουν πολλή αγάπη, δυσανασχετεί ότι τον κολακεύουν. Ας πω όμως τα σπουδαιότερα: ο τύραννος ανατρέπει τους πατροπαράδοτους νόμους, βιάζει τις γυναίκες, σκοτώνει ανθρώπους χωρίς δίκη. [3.80.6] Αλλά η λαϊκή εξουσία πρώτα πρώτα έχει το καλύτερο όνομα: ισονομία, κι έπειτα δεν κάνει τίποτε απ᾽ όσα κάνει ο μονάρχης· τα αξιώματά της απονέμονται με κλήρο, έχει υπεύθυνη κυβέρνηση, και τις αποφάσεις όλες τις παρουσιάζει μπροστά στο λαό. Κάνω λοιπόν την πρόταση ν᾽ αφήσουμε κατά μέρος τη μοναρχία, και ν᾽ αναθέσουμε την εξουσία στον λαό — γιατί στον λαό βρίσκεται το παν». Αυτήν λοιπόν την πρόταση έκανε ο Οτάνης. [3.81.1] Ο Μεγάβυξος ωστόσο συμβούλευσε να αναθέσουν την εξουσία σε ολιγαρχία και είπε τα εξής: «Όσα είπε ο Οτάνης για την κατάργηση της τυραννίδας, είναι σαν να τα είπα και του λόγου μου, αλλά αυτό που πρότεινε, να αναθέσουμε τη διακυβέρνηση στον λαό, δεν είναι η καλύτερη γνώμη· γιατί δεν υπάρχει τίποτε πιο αστόχαστο και πιο αλαζονικό από το αχρείο πλήθος. [3.81.2] Είναι πράγματι πέρα για πέρα απαράδεκτο, άνθρωποι που ζητούν να γλιτώσουν από την αλαζονεία του τυράννου, να πέσουν στην αλαζονεία του ασυγκράτητου όχλου. Γιατί ο τύραννος ό,τι κάνει, το κάνει εν γνώσει του, ενώ στον όχλο δεν υπάρχει ούτε γνώση. Άλλωστε, πώς να έχει γνώση ο όχλος που ούτε διδάχτηκε ποτέ κανένα καλό ούτε το είδε από μόνος του, και ρίχνεται με τα μούτρα στα δημόσια πράγματα, χωρίς μυαλό, όμοιος με ποτάμι που ξεχειλίζει; [3.81.3] Τη δημοκρατία λοιπόν ας την εφαρμόσουν όσοι μελετούν κακό για τους Πέρσες· εμείς όμως ας διαλέξουμε μια ομάδα από τους καλύτερους και ας τους αναθέσουμε την κυβέρνηση· ανάμεσά τους άλλωστε θα είμαστε κι εμείς, και είναι φυσικό οι καλύτεροι άνθρωποι να παίρνουν τις καλύτερες αποφάσεις». Αυτήν λοιπόν την πρόταση έκανε ο Μεγάβυξος, και τρίτος διατύπωσε τη γνώμη του ο Δαρείος λέγοντας τα εξής: [3.82.1] «Τα όσα είπε ο Μεγάβυξος σχετικά με τον όχλο, εμένα μου φαίνεται ότι σωστά τα είπε· αλλά τα σχετικά με την ολιγαρχία δεν τα είπε σωστά. Γιατί αν έχουμε μπροστά μας αυτά τα τρία πράγματα και αν υποθέσουμε ότι και τα τρία είναι τα καλύτερα στο είδος τους, η καλύτερη δημοκρατία και ολιγαρχία και ο καλύτερος μονάρχης, εγώ υποστηρίζω ότι ο μονάρχης υπερτερεί κατά πολύ. [3.82.2] Γιατί τίποτε καλύτερο δεν μπορεί να υπάρξει από τον ένα και μοναδικό άντρα που είναι ο καλύτερος: ακολουθώντας παρόμοια γνώμη, δηλαδή την καλύτερη, θα κυβερνά τον λαό χωρίς ψεγάδι, ενώ με αυτόν τον τρόπο θα κρύβονται όσο γίνεται καλύτερα τα σχέδια τα σχετικά με τους εχθρούς. [3.82.3] Στην ολιγαρχία όμως, ανάμεσα στους πολλούς που φροντίζουν για το καλό του λαού, συχνά γεννιούνται έχθρες δυνατές· γιατί ο καθένας θέλει να είναι ο πρώτος και να νικούν οι γνώμες του, και έτσι φτάνουν σε μεγάλες έχθρες αναμεταξύ τους, και από τις έχθρες προκαλούνται κινήματα και από τα κινήματα σκοτωμοί και από τους σκοτωμούς φτάνουμε στη μοναρχία, πράγμα που δείχνει πόσο ανώτερη είναι η μοναρχία. [3.82.4] Όταν πάλι κυβερνάει ο λαός, είναι αδύνατο να μη δημιουργηθεί φαυλότητα· και όταν δημιουργηθεί φαυλότητα στα δημόσια πράγματα, δεν δημιουργούνται έχθρες ανάμεσα στους φαύλους αλλά ισχυρές φιλίες· γιατί οι φαύλοι των δημοσίων πραγμάτων τα κάνουν πλακάκια στις λοβιτούρες τους. Και η κατάσταση αυτή συνεχίζεται ώσπου κάποιος υπερασπιστής του λαού να εμφανιστεί και να τους καταργήσει· και για τον λόγο αυτό ο λαός τον περιβάλλει με θαυμασμό, και μέσα στον θαυμασμό, αυτός αναδεικνύεται μονάρχης· έτσι, με την περίπτωσή του, το αποδείχνει και αυτός ότι η μοναρχία είναι η καλύτερη. [3.82.5] Και για να μη λέμε πολλά, εμάς πούθε μας ήρθε η ελευθερία και ποιός μας την έδωσε; Η δημοκρατία άραγε, η ολιγαρχία ή η μοναρχία; Έχω λοιπόν τη γνώμη, αφού ένας και μόνο άνθρωπος μας απελευθέρωσε, να μείνουμε στα ίδια, και χώρια απ᾽ αυτό, να μην καταργήσουμε νόμους πατροπαράδοτους που είναι πρώτης τάξεως· γιατί αυτό δεν θα ήταν καλό».

Κείμενα κατά του Οικουμενισμού

 

Άγιος Θεόδωρος Στουδίτης για τους Αιρετικούς. 

https://drive.google.com/file/d/1LPymL_fMOpfEBALAx5s-WT_drNIIW3Xf/view?usp=drivesdk 

Ιεροί κανόνες για τους Αιρετικούς Οικουμενιστές και τους Παρασυνάγωγους ΓΟΧ. 

https://drive.google.com/file/d/1LQJfO2R9RHb77ySjRTlK8U7TZUtCgEty/view?usp=drivesdk

Η Ψευδοσύνοδος της Κρήτης και οι Άγιοι Πατέρες.

https://drive.google.com/file/d/1LQmD_kgwYd5uWGAa-DXRT9bKu_Qslivd/view?usp=drivesdk

Αποτειχισθέντες Πατέρες

Οι Ορθόδοξοι Ιερείς της Ελλάδος που δεν δεν έχουν ουδεμία Εκκλησιαστική Κοινωνία με τους Αιρετικούς Οικουμενιστές και τους Παρασυνάγωγους Γ.Ο.Χ.

Μακεδονία: 

Π. Θεόδωρος Ζήσης.

Π. Φώτιος Βεζύνιας.

Μοναχός Σάββας Καστοριά και Καλαμάτα:

6949159957

Π. Ευγένιος: 

699 560 8410

Γ. Μακάριος: 

6976903310

Ιερά Μονή Αγίας Παρασκευής Κοζάνης:

2463061261

 Π. Αλύπιος 

Άγιον Όρος: 

6938089843

2377022932

Π. Γεώργιος Αγγελακάκης

 Τρίλοφος Θεσσαλονίκης:

 2392061932

Π. Φώτιος Τζούρας

Κάτω Πορόϊα Σερρών:

6942571684

Θεσσαλία: 

Π. Σεραφείμ 

Άγιος Βουκόλος Μαυρομάτι Καρδίτσας: 

2441094289

Γέρων Νεκτάριος:

 6975607150 

Π. Ευθύμιος Τρικαμηνάς.

Ιερά Μονή Γεννήσεως της Θεοτόκου

Σταγιάτες Βόλου.

Στερεά Ελλάς: 

Π. Ευστράτιος

Αθήνα: 

6977 872 488 

Π. Σταύρος Βάϊος

Λαμία:

2231043065 

Πελοπόννησος: 

Γερόντισα Μελάνη

Καλαμάτα: 

6978915602

Στην Πελοπόννησο έρχονται Ιερείς μετά απο επικοινωνία με τνη Γερόντισα.

Κρήτη: 

Γ. Σάββας λαυριώτης:

 6906129467

Π. Σπυρίδων Δαμανάκης

Κρήτη, Αθήνα, Καλαμάτα:

6948530582

Αιγαίο Πέλαγος:

Π. Γαβριήλ Άγιος 

Μάρκος Χίος, Μυτιλήνη: 

2271079253

Εάν έχετε κάποια απορία παρακαλώ επικοινωνίστε μαζί μας μέσω Email.

agiospaisios1995@gmail.com

Βασίλισσα των Ελλήνων Όλγα. Η << Αγία Βασίλισσα >>

 

Η Βασίλισσα των Ελλήνων Όλγα και η φιλανθρωπική δράση της ( 1851 - 1926 μ.Χ.)

Ο Βασιλεύς των Ελλήνων Γεώργιος Α΄ Φωκάς Τσιμισκής Διγενής Κομνηνός Άγγελος Λάσκαρης παντρεύτηκε στην Αγία Πετρούπολη στις 27 Οκτωβρίου 1867  τη θυγατέρα του Μεγάλου Δούκα Κωνσταντίνου Νικολάγεβιτς, υιού του αυτοκράτορος της Ρωσίας Νικολάου Α', και της Μεγάλης Δούκισσας Αλεξάνδρας του Σάξ — Αλντενμπουργκ, την Όλγα.

Η Βασίλισσα Όλγα με Ελληνική Παραδοσιακή Φορεσιά. 

Ο λαός των Αθηνών υποδέχτηκε με απερίγραπτο ενθουσιασμό τη νεαρή βασίλισσα — δεκαέξι χρονών τότε- η οποία σύντομα έγινε αγαπητή σε ολόκληρο τον ελληνικό λαό. Τη δημοτικότητά της ενέτεινε το γεγονός ότι γέννησε υιό, τον Κωνσταντίνο ΙΓ´, διάδοχο του ελληνικού θρόνου.

Από τα πρώτα έτη της βασιλείας της, η Βασίλισσα Όλγα παρείχε τη θαλπωρή εκείνη, η οποία έμοιαζε ως μητρική στοργή προς τους δεινοπαθούντες. Με την συνδρομή των εν Ρωσία συγγενών της και των εύπορων Ελλήνων του εξωτερικού, εξασφάλισε την πλήρη περίθαλψη των οικογενειών των εν Κρήτη μαχητών. Αυτή ήταν και η αφετηρία για μία πολύπλευρη κοινωφελή δράση με κύριο στόχο την ίδρυση ευαγών ιδρυμάτων στην χωρά μας. Πιστή χριστιανή και πολύτεκνη μητέρα, η Όλγα με ενθουσιασμό ασχολήθηκε με όλα τα είδη των φιλανθρωπικών δραστηριοτήτων, προκαλώντας στους Έλληνες σεβασμό.

Την κοινωνική της δραστηριότητα η Όλγα άρχισε με τη δημιουργία της Συνέλευσης των Γυναικών, η οποία περιέλαβε τις δεσποινίδες και τις γυναίκες από τις επιφανέστερες ελληνικές οικογένειες. Έτσι η Όλγα πήρε υπό την επίβλεψή της τη συστηματική διαδικασία ανάπτυξης της εκπαίδευσης και της ανατροφής των γυναικών.

Υπό την υψηλή της προστασία ιδρύεται η «Φιλεκπαιδευτική Εταιρεία», το «Αμάλειον Ορφανοτροφείο Κορασίδων», η «Σχολή Νοσοκόμων», η «εν Χριστώ Αδελφότης» και το «Εφηβείον του Γεωργίου Αβέρωφ». Το 1884, στην Αθήνα, με πρωτοβουλία της βασίλισσας Όλγας και με την αρωγή εθνικών ευεργετών του Συγγρού, Μαρασλή, Ράλλη, αλλά και των Ρώσων αυτοκρατόρων χτίστηκε το νοσοκομείο «Ευαγγελισμός». Οι «Γυναικείες Φυλακές» το εν Αθήνας «Πτωχοκομείο», το εν Πειραιά «Ρωσικό Νοσοκομείο» είναι επίσης έργα της Βασιλίσσης Όλγας. Με δική της πρωτοβουλία και για να τονώσει την πίστη του λαού, μεταφράστηκε το Ευαγγέλιο στην καθομιλουμένη.

Επίσης χτίσθηκαν καινούριες εκκλησίες και πολλά παρεκκλήσια. Με υποτροφίες της οι νέοι Έλληνες πήγαιναν για σπουδές στα καλύτερα πανεπιστήμια της Ευρώπης. Η Όλγα πέτυχε την οργάνωση του πρώτου σωφρονιστικού ιδρύματος για ανηλίκους, οι οποίοι μέχρι τότε κρατούνταν σε φυλακές με ενηλίκους. Στις 10 Ιουνίου 1877 με πρωτοβουλία της ιδρύθηκε ο Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός όπου η ίδια βοηθούσε ως νοσοκόμα.

Η εργασία στα στρατιωτικά νοσοκομεία έγινε το κύριο έργο της ζωής της. «Πιθανών είναι φυσιολογικό — έγραφε η Όλγα — ότι τα τρυφερά και χαρούμενα πρόσωπα των αρρώστων μου ζεσταίνουν την ψυχή. Όλο και περισσότερο συνειδητοποιώ ότι το στοιχείο μου είναι το νοσοκομείο…!».

Με τον απλό λαό η Βασίλισσα Όλγα γνωρίστηκε από κοντά κατά τη διάρκεια τον πολλών ταξιδιών της και ιδιαίτερα στους καιρούς των πολέμων και των φυσικών καταστροφών. «Είναι καταπληκτικό το πόσο κοντά με έφεραν με τον λαό τα τελευταία γεγονότα — έγραφε η Βασίλισσα των Ελλήνων — αυτός ο λαός είναι καταπληκτικός…». Σ’ μια άλλη επιστολή έγραφε: «Παρατηρώ ένα πράγμα, πολύ σπουδαίο: κατά τη διάρκεια του πολέμου και των δοκιμασιών και συμφορών που έφερε, συνδέθηκα έντονα με την Ελλάδα».

Επί κεφαλής της περιθάλψεως των τραυματιών κατά τους Βαλκανικούς πολέμους βρισκόταν συνεχώς στο μέτωπο και στο πλάι των Ελλήνων στρατιωτών.

Η Όλγα με όλη τη καρδιά της συμπονούσε τους Έλληνες. Σ' ένα από τα γράμματά της προς τον αδερφό της Μέγα Δούκα Κωνσταντίν Κωνσταντίνοβιτς, έγραφε: «αν ήξερες, τι δυνατή φλόγα καίει μέσα μου για να βοηθάω, να παρηγορώ, να επιδένω πληγές, να υπηρετώ αυτούς τους δυστυχισμένους. Αν ήξερες, τι σιχαμερό είναι να πίνεις και να τρως διάφορα πιάτα στο γεύμα, όταν μόλις τώρα έβλεπα πως τα μικρά παιδιά τρώνε μόνο ένα ξερό ψωμί, πως τα μωρά πεθαίνουν επειδή οι μάνες δεν έχουν γάλα λόγω της έλλειψης τροφής».

Η ζωή της Βασίλισσας Όλγας ήταν τραγική, είδε την άνοδο και την πτώση του Ελληνικού βασιλικού οίκου, αλλά και το τέλος της δυναστείας των Ρομανόφ. Όλη τη ζωή της η Όλγα υπηρετούσε την Ελλάδα και αγαπούσε τη Ρωσία, αλλά το τέλος της ζωής της το βρήκε μακριά από τις χώρες για το καλό των οποίων έζησε.

Έζησε την Κοίμηση τριών απο απο τα επτά παιδιά της, Όλγας (1880), Αλεξάνδρας (1891) Κωνσταντίνου ΙΓ΄ (1923), όπως και την Δολοφονία του Συζύγου της Βασιλέως Γεωργίου Α´ το 1913, καθώς και την Κοίμηση του Εγγονού της, Βασιλέως των Ελλήνων Αλέξανδρου Ε´ το 1920.

Η έκρηξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου βρήκε τη Βασίλισσα Όλγα στην Αγία Πετρούπολη. Μετά την επανάσταση των Κομμουνιστών του 1917 υπέφερε πολλά για να κατορθώσει να επιστρέψει στην Αθήνα, όπου της ανετέθη το 1920 η αντιβασιλεία, μέχρι του δημοψηφίσματος και της επανόδου του Βασιλέως Κωνσταντίνου ΙΓ΄ .

Μετά την επιστροφή του, πήγε στη Ρώμη και έζησε με τον πρίγκιπα Χριστόφορο όπου και πέθανε το 1926. Κηδεύτηκε στη Φλωρεντία, στην κρύπτη της εκεί Ρωσικής Εκκλησίας δίπλα σε αυτή του γιου της, Βασιλέως Κωνσταντίνου. Μετά από 10 χρόνια, στις 17 Νοεμβρίου 1936 τα λείψανα της μεταφέρθηκαν στην Ελλάδα και ενταφιάστηκαν στο βασιλικό κοιμητήριο στο Τατόι.

Το φιλανθρωπικό έργο της Όλγας απέδειξε ότι οι ανθρώπινες αρετές των Βασιλέων είναι πηγή ζωής διά το Ελληνικό Έθνος. Αφιέρωσε όλη τη ζωή της στη φιλανθρωπία, από την κατασκευή μεγάλων ιδρυμάτων έως τις προσευχές αγάπης και παρηγοριάς στις κλίνες των τραυματισμένων στρατιωτών.

Δι αυτό ονομάζεται πολλές φορές και ως η << Αγία Βασίλισσα >>

ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ

 

ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ

«Ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε, ἐν παντὶ εὐχαριστεῖτε· τοῦτο γὰρ θέλημα Θεοῦ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ εἰς ὑμᾶς» (Α' Θεσ. Ε' 17-18).

«Ἄσω τῷ Κυρίῳ ἐν τῇ ζωῇ μου, ψαλῶ τῷ Θεῷ μου ἕως ὑπάρχω» (Ψαλμ. ΡΓ´33).

«Ἑπτάκις τῆς ἡμέρας ᾔνεσά σε (Κύριε)» (Ψαλμ. ΡΙΗ´ 164).

Διακοπή Εκκλησιαστικής Κοινωνίας με τους Αιρετικούς ΠΣΕσατζίδες-Οικουμενιστές και τους Παρασυνάγωγους ΓΟΧ η μόνη οδός σωτηρίας

   Ὁ ἄνθρωπος ὅπως γνωρίζομεν εἶναι σύνθετος ἀπὸ δύο μέρη, ὑλικὸν σῶμα καὶ ἄϋλον, νοεράν, λογικὴν ψυχήν. Διὰ τὴν συντήρησιν τῶν δύο αὐτῶν μερῶν χρειάζονται τὰ ἀντίστοιχα συστατικά, ὑλικὰ καὶ ἄϋλα, διὰ μὲν τὸ σῶμα αἱ ὑλικαὶ τροφαί, διὰ δὲ τὴν ψυχήν, ἡ ἄϋλος τροφή, ἤτοι, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ἡ Προσευχή, ἡ Πίστις, ἡ Ἐλπίς, καὶ ἡ Ἀγάπη πρὸς τὴν Πηγὴν τῆς ζωῆς, τὸν Τρισυπόστατον Θεόν, τὸν Δημιουργὸν παντὸς τοῦ ὁρατοῦ καὶ τοῦ ἀοράτου κόσμου.

  Ἡ παραμέλησις τῆς τροφῆς τοῦ σώματος ἐπιφέρει ἀσθενείας καὶ θάνατον. Ἡ παραμέλησις τῆς τροφῆς τῆς ψυχῆς ἐπιφέρει ἀντιστοίχως ψυχικὰς ἀσθενείας καὶ ψυχικὸν θάνατον. Θάνατος διὰ τὴν ἀθάνατον ψυχὴν βεβαίως δὲν εἶναι ἡ διάλυσίς της ἢ ἡ ἐξαφάνισίς της, ὡς νὰ ἀπετελεῖτο ἀπὸ μέρη, ὅπως τὸ σῶμα. Ὄχι, διότι ἡ ψυχὴ εἶναι ἁπλοῦν πνεῦμα, «κατ᾽ εἰκόνα» τοῦ ὑπεραπλουστάτου Ἀκτίστου Θεοῦ. Θάνατος τῆς ψυχῆς εἶναι ὁ χωρισμός της ἀπὸ τὸν Θεὸν καὶ ἡ νέκρωσις πολλῶν ἐκ τῶν φυσικῶν της δυνάμεων. Γέγραπται γάρ: «Καὶ ὑμᾶς ὄντας νεκροὺς τοῖς παραπτώμασι καὶ ταῖς ἁμαρτίαις, .....καὶ ὄντας ἡμᾶς νεκροὺς τοῖς παραπτώμασι συνεζωοποίησε τῷ Χριστῷ· χάριτί ἐστε σεσωσμένοι» (Ἐφεσ. Β´ 1, 5), καὶ πάλιν, «ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῷ... ἄφες τοὺς νεκροὺς θάψαι τοὺς ἑαυτῶν νεκρούς» (Ματθ. Η´ 22). Ἡ νενεκρωμένη ψυχή, χωρισμένη ἀπὸ τὸν Θεὸν καὶ στερουμένη τῶν πλείστων φυσικῶν της δυνάμεων, ἐπιδρᾶ ἐπιβλαβῶς καὶ ἐπὶ τοῦ σώματος, μὲ συνέπειαν νὰ προκύπτουν ἀσθένειαι καὶ νευρώσεις. Μαρτυρεῖ τοῦτο καὶ ἡ Θεία Γραφή: «Οὐκ ἔστιν ἴασις ἐν τῇ σαρκί μου ἀπὸ προσώπου τῆς ὀργῆς Σου, οὐκ ἔστιν εἰρήνη ἐν τοῖς ὀστέοις μου ἀπὸ προσώπου τῶν ἁμαρτιῶν μου» (Ψαλμ. ΛΖ´4). Ἀπ᾽ ἐναντίας, ἡ ψυχὴ ἡ ἡνωμένη μετὰ τοῦ Θεοῦ διὰ τῆς Προσευχῆς, εἶναι ζῶσα καὶ ὑγιής, καὶ ἡ ὑγεία της ἐπιδρᾶ καὶ μεταφέρεται καὶ εἰς τὸ σῶμα, ὡς ὑγεία καὶ ὡς βαθεία εἰρήνη τοῦ Θεοῦ.

   Ἡ ψυχή, ὡς ἀσυγκρίτως ἀνωτέρα καὶ πολυτιμωτέρα τοῦ ὑλικοῦ σώματος, χρήζει σπουδαιοτέρας προσοχῆς, κατὰ τὴν νουθεσίαν τοῦ Κυρίου: «Διὰ τοῦτο λέγω ὑμῖν, μὴ μεριμνᾶτε τῇ ψυχῇ ὑμῶν τί φάγητε καὶ τί πίητε, μηδὲ τῷ σώματι ὑμῶν τί ἐνδύσησθε· οὐχὶ ἡ ψυχὴ πλεῖόν ἐστιν τῆς τροφῆς καὶ τὸ σῶμα τοῦ ἐνδύματος;» (Ματθ.ΣΤ´ 25) Περὶ τῆς ψυχῆς λέγει ὁ Κύριος: «Τί γὰρ ὠφελεῖται ἄνθρωπος ἐὰν τὸν κόσμον ὅλον κερδίσῃ, τὴν δὲ ψυχὴν αὐτοῦ ζημιωθῇ; Ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;» (Ματθ.ΙΣΤ.26)

  Ὅσον ἀναγκαῖαι διὰ τὴν ἐπιβίωσιν τοῦ σώματος εἶναι αἱ ὑλικαὶ τροφαὶ καὶ ἡ ἀναπνοή, τόσον καὶ πολὺ περισσότερον ἀναγκαῖαι διὰ τὴν ἐπιβίωσιν τῆς ψυχῆς εἶναι ἡ Προσευχὴ καὶ ἡ Θεία Χάρις. «Εἴπερ ἄρτος Ἀγγέλων λόγος, ᾧ ψυχαὶ τρέφονται καὶ ποτίζονται Θεὸν πεινῶσαι, καὶ ζητοῦσαι τροφὴν οὐ ῥέουσαν οὐδ᾿ ἀπιοῦσαν, ἀλλ᾿ ἀεὶ μένουσαν» (Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, P.G. 36, 545Β).

   Ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἔμφυτον φυσικὴν ἀνάγκην νὰ ἐπικοινωνῇ μὲ τὸν Θεόν. Ἡ δὲ ἐπικοινωνία καὶ ὁμιλία μὲ τὸν Θεόν, ἡ ὁποία εἶναι τὸ Α καὶ τὸ Ω εἰς τὴν ζωὴν τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι Κοινωνία Προσώπων, καὶ αὐτὸ λέγεται. Ἐκκλησία Θεοῦ.

  Ἡ Προσευχὴ εἶναι ἡ ἄμεσος ἐπικοινωνία τῆς ψυχῆς μετὰ τοῦ Θεοῦ, ἐξ οὗ χορηγεῖται ἡ Θεοποιὸς Ἄκτιστος Θεϊκὴ Χάρις. Διὰ τοῦτο, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, μᾶς ὑπενθυμίζει: «Μνημονευτέον γὰρ Θεοῦ μᾶλλον ἢ ἀναπνευστέον, ὡς ὁ Θεολόγος ἔφη Γρηγόριος» (P.G. 55, 703).

   Ὅσοι ἔλαβον πεῖραν τῆς Προσευχῆς, τῆς Θεουργοῦ αὐτῆς συνομιλίας μετὰ τοῦ Θεοῦ, δὲν παύουν παντοιοτρόπως νὰ μᾶς παραινοῦν πρὸς αὐτήν. Μετὰ μεγίστης προθυμίας τρέχει πρὸς τὴν Προσευχὴν ὁ Προφήτης Ἡσαΐας: «Ἐκ νυκτὸς ὀρθρίζει τὸ πνεῦμά μου πρὸς Σέ, ὁ Θεός, διότι φῶς τὰ προστάγματά σου ἐπὶ τῆς γῆς» (Ἡσ. ΚΣΤ´ 9). Ὁμοίως καὶ πρὸ αὐτοῦ ὁ Προφητάναξ Δαυΐδ: «Εὐλόγει, ἡ ψυχή μου, τὸν Κύριον καί, πάντα τὰ ἐντός μου, τὸ ὄνομα τὸ Ἅγιον Αὐτοῦ» (Ψαλμ. ΡΒ´ 1). Καὶ πάλιν: «Ἐν παντὶ τόπῳ τῆς Δεσποτείας Αὐτοῦ· εὐλόγει, ἡ ψυχή μου, τὸν Κύριον» (Ψαλμ. ΡΒ´ 22). Καὶ πάλιν: «Κατευθυνθήτω ἡ προσευχή μου, ὡς θυμίαμα ἐνώπιόν Σου» (Ψαλμ. ΡΜ´ 2).

   Ἄνευ τῆς Προσευχῆς δὲν ὑπάρχει τρόπος νὰ στοιχῶμεν μὲ τὸ Θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ συνοδοιπορῶμεν μὲ τοὺς Ἁγίους ἐν Πίστει καὶ Ἐλπίδι καὶ Ἀγάπῃ. Μέσῳ τῆς Προσευχῆς αἰτεῖται καὶ διὰ τῆς Προσευχῆς ταῦτα λαμβάνει ὁ Προφητάναξ Δαυΐδ: «Δίδαξόν με τοῦ ποιεῖν τὸ θέλημά Σου, ὅτι Σὺ εἶ ὁ Θεός μου» (Ψαλμ. ΡΜΒ´ 10). «Ὅτι παρὰ Σοὶ πηγὴ ζωῆς· ἐν τῷ φωτί Σου ὀψόμεθα φῶς» (Ψαλμ. ΛΕ´ 10).

   Ἡ προσευχὴ εἶναι ἡ ψυχὴ τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ζωὴ τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου, τὸ νόημα τῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως, ἀλλὰ καὶ κάθε λογικῆς φύσεως, εἴτε ζώσης ἐπὶ τῆς γῆς, εἴτε κεκοιμημένης εἰς τοὺς κόλπους τοῦ Ἀβραάμ, εἴτε Ἀγγελικῆς ἐν τῷ οὐρανῷ. Ὑπὸ μίαν ἔννοιαν, προσεύχεται πᾶσα ἡ κτίσις, ἀκόμη καὶ ἡ ἄλογος καὶ ἄψυχος, κατὰ τὴν Ψαλμικὴν παραίνεσιν: «Αἰνεῖτε αὐτὸν ἥλιος καὶ σελήνη, αἰνεῖτε αὐτὸν πάντα τὰ ἄστρα καὶ τὸ φῶς.... Αἰνεῖτε τὸν Κύριον ἐκ τῆς γῆς, δράκοντες καὶ πᾶσαι ἄβυσσοι· πῦρ, χάλαζα, χιών, κρύσταλλος, πνεῦμα καταιγίδος, τὰ ποιοῦντα τὸν λόγον αὐτοῦ· τὰ ὄρη καὶ πάντες οἱ βουνοί, ξύλα καρποφόρα καὶ πᾶσαι κέδροι· τὰ θηρία καὶ πάντα τὰ κτήνη, ἑρπετὰ καὶ πετεινὰ πτερωτά» (Ψαλμ. ΡΜΗ´3-10). Πόσον ἀλογώτερος τῶν ἀλόγων καὶ ἀναισθητότερος τῶν ἀψύχων πρέπει νὰ εἶναι κανεὶς διὰ νὰ μὴν προσεύχεται πρὸς τὸν Δοτῆρα τῆς ζωῆς, πρὸς τὴν Πηγὴν τῆς συνέσεως, πρὸς τὴν Ἄβυσσον τῆς φιλανθρωπίας, πρὸς τὸν Ἥλιον τῆς Δικαιοσύνης, πρὸς τὸν Θεόν, τὸν γενόμενον καὶ ἄνθρωπον ἵνα τὸν ἄνθρωπον ἀναπλάσῃ κατὰ Χάριν ὡς θεόν; Μόνον οἱ Δαίμονες δὲν προσεύχονται.

   Ὅλοι οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ, Ἄγγελοι, Δίκαιοι, Πατριάρχαι, Προφῆται, Ἀπόστολοι, Ἱεράρχαι, Μάρτυρες, Ὅσιοι, καὶ λοιποί, συνέζησαν μετὰ τῆς Προσευχῆς, ὡς Θείας καὶ Ἱερᾶς Μυσταγωγίας, διὰ τῆς ὁποίας κατορθοῦται ἡ κατὰ Χάριν Θέωσις ἐν τούτῳ τῷ κόσμῳ καὶ ἡ πρὸς τὴν Θριαμβεύουσαν Ἐκκλησίαν μετάβασις.

   Ἡ προσευχή, ὅταν γίνεται μὲ ἁπλότητα, ἁγνότητα, πίστιν καὶ καθαρὰν καρδίαν ὡς ἔμφυ τος φυσικὴ ἀνάγκη καὶ συμβαδίζει μὲ βίον σύμφωνον πρὸς τὸ Θέλημα τοῦ Θεοῦ, μᾶς ἑνώνει μαζί Του, μᾶς καθιστᾶ διὰ τῶν Ἁγίων καὶ Ἱερῶν Μυστηρίων μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Θεοῦ, τὸ ὁποῖον εἶναι καὶ τὸ νόημα τῆς ὑπάρξεώς μας.

   Ἡ προσευχὴ εἶναι Θεοδίδακτος. Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς ἐδίδαξε τοὺς Μαθητὰς καὶ πάντας τοὺς Πιστοὺς τὴν Προσευχὴν πρὸς τὸν Θεόν, καὶ μάλιστα ὡς προσευχὴ τέκνων πρὸς Πατέρα: «Οὕτως οὖν προσεύχεσθε ὑμεῖς· Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς...» (Ματθ. ΣΤ´ 9-13).

   Ἡ προσευχὴ εἶναι τεῖχος καὶ ὀχύρωμα ἔναντι τῶν πειρασμῶν, καὶ τοῦτο κατὰ τὸ ἀκαθαίρετον πρόσταγμα τὸ Δεσποτικόν: «Γρηγορεῖτε καὶ προσεύχεσθε, ἵνα μὴ εἰσέλθητε εἰς πειρασμόν» (Ματθ. ΚΣΤ´ 41).

   Ἡ προσευχὴ εἶναι πάντοτε εὔκαιρος: «Κακοπαθεῖ τις ἐν ὑμῖν; προσευχέσθω· εὐθυμεῖ τις; ψαλλέτω» (Ἰακ. Ε´ 13).

   Διὰ τῆς προσευχῆς ἀποκτᾶται ἐλευθερία ἐκ δεσμῶν καὶ φυλακῆς: «Ὁ μὲνοὖν Πέτρος ἐτηρεῖτο ἐν τῇ φυλακῇ· προσευχὴ δὲ ἦν ἐκτενὴς γινομένη ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας πρὸς τὸν Θεὸν ὑπὲρ αὐτοῦ» (Πράξ. ΙΒ´ 5).

Διὰ τῆς προσευχῆς ὁ ἄνθρωπος τυγχάνει τῆς σωτηρίας του: «Καὶ ἔσται, πᾶς ὃς ἂν ἐπικαλέσηται τὸ ὄνομα Κυρίουσωθήσεται» (Ἰωὴλ Γ´ 5).

   Διὰ τῆς προσευχῆς τελεῖται πᾶν Ἱερόν, Ἁγιαστικὸν Μυστήριον τῆς Ἐκκλησίας.

   Ἡ Προσευχὴ καὶ ἡ Λατρεία, ὡς μία πηγαία εὐχαριστία πρὸς τὸν Θεὸν καὶ Πατέρα ἡμῶν εἶναι ὅ,τι εὐγενέστερον, ὅ,τι ὡραιότερον, ὅ,τι ἁγιώτερον στολίζει, ὁμορφαίνει, ἡρεμεῖ, ἁγιάζει καὶ χαριτώνει τὸν ἄνθρωπον, καὶ φανερώνει τὴν ὑψηλοτέραν εὐγένειαν τῆς ψυχῆς, ἡ ὁποία ἀφεύκτως ἐκφράζεται εἰρηνικῶς καὶ εἰς τὸ πρόσωπόν του.

   Ἡ προσευχὴ εἶναι συνομιλία καὶ ἐπικοινωνία μετὰ τοῦ Θεοῦ, ἡ ὑψηλοτέρα καὶ ἁγιωτέρα ἐργασία εἰς τὴν παροῦσαν ζωήν. «Δὲν εἶναι ἄλλη ἀρετὴ οὔτε ὑψηλοτέρα οὔτε ἀναγκαιοτέρα ἀπὸ τὴν Ἱερὰν Προσ ευχήν...... Ἡ Ἱερὰ ὅμως Προσευχή, αὐτὴ μόνη ἑνώνει· αὐτὴ μόνη συνάπτει τὸν ἄνθρωπον μὲ τὸν Θεόν, καὶ ἀντιστρόφως τὸν Θεὸν μὲ τὸν ἄνθρωπον, καὶ ἀποτελεῖ τὰ δύο εἰς πνεῦμα ἕν. Μὲ τὸ νὰ εἶναι μία ἄμεσος ἕνωσις καὶ ἕνας σφικτὸς σύνδε σμος τοῦ Κτίστου μὲ τὰ λογικὰ κτίσμα τα· ἔτσι ὑψηγορεῖ ὁ... Θεσσαλονίκης... Γρηγόριος.... ἡ δὲ τῆς εὐχῆς δύναμις, αὐτὴν ἱερουργεῖ καὶ τελεσιουργεῖ τὴν τοῦ ἀνθρώπου πρὸς τὸ θεῖον ἀνάτασίν τε καὶ ἕνωσιν, σύνδεσμος οὖσα τῶν λογικῶν πρὸς τὸν Κτίσαντα κτισμάτων» (Ἅγιος Νικόδημος Ἁγιορείτης, Περὶ Προσευχῆς, Φιλοκαλία, σελ.962, καὶ Ἀόρατος Πόλεμος, Μέρος Δεύτερον, Κεφ. Δ´).

   Μία συνοπτικὴ προσευχὴ ἡ ὁποία ἀξίως θεωρεῖται περίληψις τοῦ Εὐαγγελίου καὶ δύναται ἀδιαλείπτως ἐκ ψυχῆς καὶ καρδίας νὰ ἀναπέμπεται εἶναι ἡ ὑπὸ τῶν Νηπτικῶν Ἁγίων Πατέρων Νοερὰ Προσευχή: «Κύριε Ἰη σοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με τὸν ἁμαρτωλόν».

   Τὸ δὲ νὰ αἰτῶμεν παρὰ τοῦ Θεοῦ εἶναι εὐπρόσδεκτον εἰς τὸν Θεόν: «Καὶ πάντα ὅσα ἐὰν αἰτήσητε ἐν τῇ προσευχῇ πιστεύοντες, λήψεσθε» (Ματθ. ΚΑ´ 22).

   Τοῦτο καὶ ἡμεῖς προθύμως, ἐν παντὶ καιρῷ καὶ πάσῃ ὥρᾳ, ἐκ καρδίας νοερῶς ποιοῦμεν, ἐλπίζοντες ἀναμφιβόλως εἰς τὴν ἐκπλήρωσιν τῆς αἰτήσεώς μας.

   Ἔχοντας ὑπ᾽ ὄψιν μας ὅλα τὰ ἀνωτέρω, παρακαλοῦμε τὸν Θεόν, διὰ πρεσβειῶν πάντων τῶν Ἁγίων, ὅπως ἐμφυτεύσῃ καὶ ἐντὸς ἡμῶν τὴν ἀγάπην καὶ τὴν ἐπιθυμίαν τῆς προσευχῆς, καὶ τηρῇ πάντας ἡμᾶς ἡνωμένους τῇ Ἀκτίστῳ Αὐτοῦ Θείᾳ Χάριτι, καὶ εἰς τὴν παροῦσαν ζωὴν καὶ εἰς τὴν μέλλουσαν. Ἀμήν. Γένοιτο.

«Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ,

Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με

τὸν ἁμαρτωλόν.»

● ♦ ●

«Ὑπεραγία Θεοτόκε,

σῶσον ἡμᾶς.»

Ομολογία Πίστεως Δαμάσου ἐπισκόπου ῾Ρώμης

 

῾Ομολογία Πίστεως Δαμάσου ἐπισκόπου ῾Ρώμης

 ᾿Εκ τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας τοῦ Θεοδωρήτου

 Ὁμολογία τῆς καθολικῆς πίστεως, ἣν ὁ πάπας Δάμασος ἀπέστειλε πρὸς τὸν ἐπίσκοπον Παυλῖνον ἐν τῇ Μακεδονίᾳ, ὃς ἐγένετο ἐν Θεσσαλο­νίκῃ.

 Ἐπειδὴ μετὰ τὴν ἐν Νικαίᾳ σύνοδον αὕτη ἡ πλάνη ἀνέκυψεν, ὥστε τολμᾶν τινας βεβήλῳ στόματι εἰπεῖν τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον γεγενῆσθαι διὰ τοῦ υἱοῦ, ἀναθεματίζομεν τοὺς μὴ μετὰ πάσης ἐλευθερίας κηρύττοντας σὺν τῷ πατρὶ καὶ τῷ υἱῷ τῆς μιᾶς καὶ τῆς αὐτῆς οὐσίας τε καὶ ἐξουσίας ὑπάρχειν τὸ ἅγιον πνεῦμα. ῾Ομοίως δὲ ἀναθεματίζομεν καὶ τοὺς τῇ τοῦ Σαβελλίου ἀκολουθοῦντας πλάνῃ, τὸν αὐτὸν λέγοντας καὶ πατέρα εἶναι καὶ υἱόν. ᾿Αναθεματίζομεν Ἄρειον καὶ Εὐνόμιον, οἳ τῇ ἴσῃ δυσσεβείᾳ, εἰ καὶ τοῖς ῥήμασι διαφέροντες, τὸν υἱὸν καὶ τὸ ἅγιον πνεῦμα κτίσμα εἶναι διισχυρί­ζονται. ᾿Αναθεματίζομεν τοὺς μακεδονιανούς, οἵ τινες ἐκ τῆς τοῦ Ἀρείου ῥίζης καταγόμενοι οὐχὶ τὴν ἀσέβειαν ἀλλὰ τὴν προσηγορίαν ἐνήλ­λαξαν. Ἀναθεματίζομεν Φωτεινόν, ὃς τὴν τοῦ Ἐβίωνος αἵρεσιν ἀνακαινίζων τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν μόνον ἐκ τῆς Μαρίας ὡμολόγει. Ἀναθεματίζομεν καὶ τοὺς δύο υἱοὺς εἶναι διισχυριζομένους, ἕνα πρὸ τῶν αἰώνων καὶ ἄλλον μετὰ τὴν τῆς σαρκὸς ἐκ τῆς Μαρίας ἀνάληψιν. Ἀναθεματίζομεν κἀκείνους οἵ τινες ἀντὶ λογικῆς ψυχῆς διισχυρίζονται ὅτι ὁ τοῦ θεοῦ Λόγος ἐστράφη ἐν τῇ ἀνθρωπίνῃ σαρκί. αὐτὸς γὰρ ὁ υἱὸς ὁ τοῦ θεοῦ Λόγος οὐχὶ ἀντὶ τῆς λογικῆς καὶ νοερᾶς ψυχῆς ἐν τῷ ἑαυτοῦ σώματι γέγονεν, ἀλλὰ τὴν ἡμετέραν, τουτέστι λογικὴν καὶ νοεράν, ἄνευ τῆς ἁμαρτίας ψυχὴν ἀνέλαβέ τε καὶ ἔσωσεν. Ἀναθεματίζομεν καὶ τοὺς λέγοντας τὸν λόγον τοῦ θεοῦ τῇ ἐκτάσει καὶ τῇ συστολῇ ἀπὸ τοῦ πατρὸς κεχωρίσθαι, καὶ ἀνυπόστατον αὐτὸν ἢ μέλλειν τελευτᾶν βλασφημοῦντας. Τοὺς δὲ ἀπὸ ἐκκλησιῶν εἰς ἑτέρας ἐκκλησίας μετελθόντας ἄχρι τοσού­του ἀπὸ τῆς ἡμετέρας κοινωνίας ἀλλοτρίους ἔχομεν, ἄχρις οὗ πρὸς αὐτὰς ἐπανέλθωσι τὰς πόλεις ἐν αἷς πρῶτον ἐχειροτονήθησαν. ἐὰν δέ τις, ἄλλου ἀπὸ τόπου εἰς τόπον μετελθόντος, ἐν τόπῳ τοῦ ζῶντος ἐχειροτονήθη, ἄχρι τοσούτου σχολάσῃ ἀπὸ τοῦ ἱερατικοῦ ἀξιώματος ὁ τὴν ἰδίαν πόλιν κατα­λείψας, ἄχρις οὗ ὁ διαδεξάμενος αὐτὸν ἀναπαύσηται ἐν κυρίῳ. Εἴ τις μὴ εἴπῃ ἀεὶ τὸν πατέρα καὶ ἀεὶ τὸν υἱὸν καὶ ἀεὶ τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον εἶναι, ἀνάθεμα ἔστω. Εἴ τις μὴ εἴπῃ τὸν υἱὸν γεννηθέντα ἐκ τοῦ πατρός, τουτέστιν ἐκ τῆς οὐσίας τῆς θείας αὐτοῦ, ἀνάθεμα ἔστω. Εἴ τις μὴ εἴπῃ ἀληθινὸν θεὸν τὸν υἱὸν τοῦ θεοῦ, ὡς ἀληθινὸν θεὸν τὸν πατέρα αὐτοῦ, καὶ πάντα δύνασθαι καὶ πάντα εἰδέναι, καὶ τῷ πατρὶ ἴσον, ἀνάθεμα ἔστω. Εἴ τις εἴπῃ ὅτι ἐν σαρκὶ διάγων ὁ υἱὸς τοῦ θεοῦ, ὅτε ἦν ἐν τῇ γῇ, ἐν τοῖς οὐρανοῖς καὶ σὺν τῷ πατρὶ οὐκ ἦν, ἀνάθεμα ἔστω. Εἴ τις εἴπῃ ὅτι ἐν τῷ πάθει τοῦ σταυροῦ τὴν ὀδύνην ὑπέμεινεν ὁ υἱὸς τοῦ θεοῦ θεός, καὶ οὐχὶ ἡ σὰρξ σὺν τῇ ψυχῇ, ἥν περ ἐνεδύσατο, μορφὴν δούλου, ἥν περ ἑαυτῷ ἀνέλαβεν, ὡς εἴρηκεν ἡ ἁγία Γραφή, ἀνάθεμα ἔστω. Εἴ τις μὴ εἴπῃ ὅτι ἐν τῇ σαρκὶ ἥν περ ἀνέλαβε καθέζεται ἐν τῇ δεξιᾷ τοῦ πατρός, ἐν ᾗ καὶ ἐλεύσεται κρῖναι ζῶντας καὶ νεκρούς, ἀνάθεμα ἔστω. Εἴ τις μὴ εἴπῃ τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον ἐκ τοῦ πατρὸς εἶναι ἀληθῶς καὶ κυρίως, ὡς καὶ τὸν υἱὸν ἐκ τῆς θείας οὐσίας καὶ θεὸν θεοῦ Λόγον, ἀνάθεμα ἔστω. Εἴ τις μὴ εἴπῃ πάντα δύνασθαι τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον καὶ πάντα εἰδέναι καὶ πανταχοῦ παρεῖναι, ὡς καὶ τὸν υἱὸν καὶ τὸν πατέρα, ἀνάθεμα ἔστω. Εἴ τις εἴπῃ τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον ποίημα ἢ διὰ τοῦ υἱοῦ γεγενῆσθαι, ἀνά­θεμα ἔστω. Εἴ τις μὴ εἴπῃ πάντα διὰ τοῦ υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου πνεύματος τὸν πατέ­ρα πεποιηκέναι, τουτέστι τὰ ὁρατὰ καὶ τὰ ἀόρατα, ἀνάθεμα ἔστω. Εἴ τις μὴ εἴπῃ τοῦ πατρὸς καὶ τοῦ υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου πνεύματος μίαν θεότητα, ἐξουσίαν, θειότητα, δυναστείαν, μίαν δόξαν, κυριότητα, μίαν βασιλείαν, μίαν θέλησιν καὶ ἀλήθειαν, ἀνάθεμα ἔστω. Εἴ τις τρία πρόσωπα μὴ εἴπῃ ἀληθινά, τοῦ πατρὸς καὶ τοῦ υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου πνεύματος, ἴσα, ἀεὶ ζῶντα, τὰ πάντα κατέχοντα τὰ ὁρατὰ καὶ τὰ ἀόρατα, πάντα δυνάμενα, πάντα κρίνοντα, πάντα ζωοποιοῦντα, πάντα δημιουργοῦντα, πάντα σῴζοντα, ἀνάθεμα ἔστω. Εἴ τις μὴ εἴπῃ προσκυνητὸν τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον παρὰ πάσης τῆς κτίσεως, ὡς καὶ τὸν υἱὸν καὶ τὸν πατέρα, ἀνάθεμα ἔστω. Εἴ τις περὶ τοῦ πατρὸς καὶ τοῦ υἱοῦ καλῶς φρονήσει, περὶ δὲ τοῦ ἁγίου πνεύματος οὐκ ὀρθῶς ἔχει, αἱρετικός ἐστιν, ὅτι πάντες οἱ αἱρετικοί, περὶ τοῦ υἱοῦ τοῦ θεοῦ καὶ περὶ τοῦ ἁγίου πνεύματος κακῶς φρονοῦντες, ἐν τῇ τῶν Ἰουδαίων καὶ τῶν ἐθνικῶν ἀπιστίᾳ τυγχάνειν ἐλέγχονται. Εἴ τις δὲ μερίσῃ θεὸν τὸν πατέρα λέγων καὶ θεὸν τὸν υἱὸν καὶ θεὸν τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον, καὶ διισχυρίσαιτο θεοὺς λέγεσθαι καὶ οὐχὶ θεὸν διὰ τὴν μίαν θεότητα καὶ δυναστείαν, ἥν περ εἶναι πιστεύομεν καὶ οἴδαμεν, τοῦ πατρὸς καὶ τοῦ υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου πνεύματος, θεὸν ἕνα, ὑπεξελόμενος δὲ τὸν υἱὸν καὶ τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον, ὡς μόνον ὑπονοήσει τὸν πατέρα θεὸν λέγεσθαι ἢ πιστεύεσθαι ἕνα θεόν, ἀνάθεμα ἔστω. τὸ γὰρ ὄνομα τῶν θεῶν καὶ τοῖς ἀγγέλοις καὶ τοῖς πᾶσιν ἁγίοις παρὰ τοῦ θεοῦ ἐτέθη καὶ ἐχαρίσθη· περὶ δὲ τοῦ πατρὸς καὶ τοῦ υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου πνεύματος, διὰ τὴν μίαν καὶ ἴσην θεότητα, οὐχὶ τῶν θεῶν ὀνόματα ἀλλὰ τοῦ θεοῦ ἡμῶν ἐνδείκνυται καὶ σημαίνεται, ἵνα πιστεύωμεν ὅτι εἰς πατέρα καὶ υἱὸν καὶ ἅγιον πνεῦμα μόνον βαπτιζόμεθα, καὶ οὐχὶ εἰς τὰ τῶν ἀρχαγγέλων καὶ ἀγγέλων ὀνόματα, ὡς αἱρετικοὶ ἢ ὡς Ἰουδαῖοι ἢ ἐθνικοὶ παραφρονοῦντες. Αὕτη τοίνυν ἡ τῶν Χριστιανῶν σωτηρία ἐστίν, ὥστε πιστεύοντες τῇ τρι­άδι, τουτέστι τῷ πατρὶ καὶ τῷ υἱῷ καὶ τῷ ἁγίῳ πνεύματι, καὶ βαπτι­ζόμενοι εἰς αὐτήν, μίαν θεότητα καὶ δυναστείαν καὶ θειότητα καὶ οὐσίαν, εἰς αὐτὸν πιστεύομεν.

Οι Βασιλείς των Ελλήνων είναι Κομνηνοί

 

Είναι Κομνηνός όχι Γκλύξμπουργκ

Οι Βασιλείς των Ελλήνων = Ρωμαίων  απο τον Γεώργιο Α´ είναι Απόγονοι του Οίκου των Κομνηνών. Τον Οίκο του Βασιλείου της Τραπεζούντας του Πόντου. 

Το Ελληνικό Βασιλικό Αίμα της Ελληνικής Βασιλικής Οικογένειας

Ιωάννης Β' Κομνηνός

⬇

Ανδρόνικος Κομνηνός

⬇

Theodora Κομνηνή, Δούκισσα της Αυστρίας

⬇

Leopold V, Duke of Austria

⬇

Leopold VI, Duke of Austria

&

Theodora Angelina

⬇

Agnes of Austria

⬇

Jutta of Saxony

⬇

Sophia of Denmark

⬇

Ingeborg of Sweden

⬇

Gerhard IV, Count of Holstein-Plön

⬇

Ingeborg of Brunswick

⬇

Christian V, Count of Oldenburg

⬇

Dietrich, Count of Oldenburg

⬇

Christian I of Denmark

⬇

Frederick I of Denmark

⬇

Christian III of Denmark

⬇

Frederick II of Denmark

⬇

Christian IV of Denmark

⬇

Frederick III of Denmark

⬇

Christian V of Denmark

⬇

Frederick IV of Denmark

⬇

Christian VI of Denmark

⬇

Frederick V of Denmark

⬇

Frederick, Hereditary Prince of Denmark

⬇

Princess Charlotte of Denmark

⬇

Louise of Hesse-Kassel

⬇

Γεώργιος Α´ Βασιλεύς των Ελλήνων = Ρωμαίων…